Εκδρομή στον Βατόλακκο

αεροφωτογραφία του έργου

Σήμερα πήγαμε τον πρώτο περίπατο της φετινής χρονιάς· στο Βατόλακκο. 

Και κάποιος, αν όχι πολλοί, μπορούν να θεωρήσουν ότι δεν είναι δα και κανένας σπουδαίος προορισμός για εκδρομή. Πόσο μάλλον όταν τον επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο. Όμως, φέτος υπήρχε κάτι διαφορετικό. Κάτι καινούριο. Το φράγμα και το μονοπάτι προς το φράγμα. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να κατευθυνθούμε προς το φράγμα μέσα από το μονοπάτι.

Η αλήθεια είναι ότι τα σχέδια μας αλλάξανε λίγο, αφού χάσαμε το δρόμο μας και τελικά φτάσαμε στο φράγμα μέσα από έναν περιφερειακό δρόμο του χωριού και όχι από το μονοπάτι. Ίσως και όχι τυχαία, καθώς τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι από τη διαδρομή αλλά ο τελικός προορισμός μάς αποζημίωσε με μια τυχαία (;) συνάντηση. Την ώρα που φτάσαμε ήρθε ο φύλακας του φράγματος για να εποπτεύσει στην περιοχή. Πολύ πρόθυμος, μας άνοιξε και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε το φράγμα από κοντά. Εντυπωσιαστήκαμε από την έκταση του έργου και τις τεχνολογικές και τεχνικές δυνατότητες του ανθρώπου. Ένα έργο που δίνει ανάσα σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Και εκείνη τη στιγμή, αρχίζεις να σκέφτεσαι τη δύναμη του ανθρώπου.

αεροφωτογραφία του έργου

Αφού ολοκληρώσαμε την ξενάγησή μας στο φράγμα, πήραμε το δρόμο προς την επιστροφή, αποφασισμένοι, αυτή τη φορά, να διαβούμε το μονοπάτι. Και τα καταφέραμε! Πήραμε μια πορεία που σε παλιότερους καιρούς υπήρξε δρόμος διαφυγής προς τα βουνά και διέσωσε πολλούς ανθρώπους από εχθρικές καταδιώξεις. Η ίδια αυτή πορεία έγινε για εμάς σήμερα αφορμή να θαυμάσουμε την αρμονία και την τελειότητα της φύσης. Και τότε σκεφτήκαμε τη δύναμη της φύσης. Μήπως η τυχαία (;) αλλαγή της πορείας μας έγινε ακριβώς για αυτόν τον λόγο; Για να διαπιστώσουμε τελικά πως, ό,τι και να δημιουργήσει ο άνθρωπος, τίποτα δεν συγκρίνεται με τα δημιουργήματα της φύσης;

            Ένα συμπέρασμα από τη σημερινή μέρα (μέσα από πολλά άλλα):

Όταν αλλάζεις πορεία χωρίς να το θες είναι πιθανό να κατανοήσεις καλύτερα τον κόσμο.